Marmerbeeld I: blok te lijf!

Mijn eerste Marmerbeeld!

Hoe het toegaat in het atelier….Toen ik begon, zo’n 11 jaar geleden, was ik voorzichtig met die zware stenen: door een ongeluk met elektriciteit had ik niet veel kracht in mijn armen en begon ik daarom met klei en hout te werken. Maar ja … zoveel steen om je heen inspireert, dus het ging kriebelen, en ik ging uiteindelijk toch daarmee aan de slag.

Rosalie werkt in atelier Ansen aan haar eerste marmeren beeld.Na de eerste speksteen volgden algauw albasten beelden: eerst wit, toen blauw, bruin, zwart. Vuistregel hier is: hoe donkerder, hoe harder de steen. Albast kun je nog bewerken met raspen en vijlen, je hoeft niet persé veel te hakken, wat voor mij vooral zwaar is. Soms stond ik lekker gaten te boren (ik ben al jaren GEK op boren, ook al voor een schroef in de muur!), dan voelde ik me al aardig stoer…. De laatste tijd ben ik weer in een nieuwe uitdaging beland – en dat dank zij een enthousiast lid van het atelier: hij had de club geïnspireerd om eindelijk eens met marmer aan de slag te gaan: dat is wéér harder.

Hier sta ik dus met mijn eerste, zware, witte marmersteen: in aanvang over de honderd kilo. Ik werk voor het eerst met puntbeitel en metalen hamer, en met een diamant slijpsteen. Ook moet ik me helemaal ‘aankleden’: oogbescherming (voor rondvliegende stukken steen), oorbescherming (voor het harde geluid van de machine), neus- en mondbescherming (voor het stof dat vrijkomt met slijpen), handschoenen aan: zo word je vanzelf een ‘alien’…

Voor het ontwerp heb ik wel 12 kleine voorbeeldjes in klei gemaakt, voordat ik besloot hoe het moest worden. Bezint eer ge begint, vooral met zo’n grote, harde steen! Het thema dat ik had gekozen is: de Drie-Eenheid (God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest). Dat wilde ik in een eenvoudige, abstracte vorm gieten. Ik voel me zo stoer dat ik dit aanga! Echt genieten. Ik zie ernaar uit voor het eerst een beeld in de tuin te kunnen plaatsen, want dat kan met marmer: dat is hard genoeg en moet vrieskou en vocht kunnen overleven…